به پایان آمد این دفتر، حکایت هنر همچنان باقی است.
جشنواره عکس ایران در اصفهان، با تمام فراز و نشیب‌ها، به پایان خود نزدیک شد.
از شانه خالی کردن حامی مالی تا حمایت بی‌چشمداشت بزرگان عکاسی، از بی‌مهری برخی تا همراهی صمیمانه دوستداران هنر، از کم‌توجهی رسانه‌ها تا تلاش خالصانه کانال‌ها و هنردوستان برای اطلاع‌رسانی، از نقدهای سازنده تا سخنان بی‌پایهٔ عکاس‌نماها، همه بخشی از این تجربه بود—همه و همه نشان داد که این مسیر، راهی پرچالش اما پربار بود. در این میان، کشف استعدادهای ناب و دیدن عکس‌هایی که عمق هنر و توانایی عکاسان را به رخ می‌کشید، انگیزه‌ای شد تا با وجود تمام دشواری‌ها، این مسیر را ادامه دهیم.
از همان ابتدا، هدف ما فراهم آوردن فضایی بود برای هنرمندانی که در پیچ‌و‌خم قوانین دست‌وپاگیر و سانسورهای نانوشته جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها گم شده بودند. قوانینی که گاه نه برای رشد هنر، که برای منافع مالی یا افزایش فالوور برگزارکنندگان وضع می‌شوند و راه را بر تازه‌کاران می‌بندند.
ما کوشیدیم این چهارچوب‌های محدودکننده را برداریم: آزادی در تعداد عکس‌های ارسالی، گزینش اولیه بدون سخت‌گیری‌های غیرضروری، دریافت هزینه تنها پس از پذیرش اولیه، داوری منصفانه، اهدای جوایز، دعوت از عکاسان نام‌آور و خبرگزاری‌ها، چاپ آثار روی بوم و بازگرداندن آن‌ها به عکاسان، و معرفی هنرمندان در فضای مجازی—همه بخشی از تلاش ما برای شناساندن عکاسان و ایجاد انگیزه در آن‌ها بود.
و اکنون، پس از گذر از این مسیر، افتتاحیه با نمایش ۱۰۰ عکس برگزار شد، هر اثر با دقت روی بوم نقاشی یا پارچه مخمل چاپ شد، یک هفته میزبان بازدیدکنندگان بودیم، در مراسم اختتامیه از عکس‌ها نقد شد، جوایز اهدا گردید، و تابلوها به دست عکاسان رسید—حتی برای آن‌هایی که نتوانستند حضور یابند، آثارشان را به همراه هدیه ارسال کردیم. تمام این هزینه‌ها بدون حمایت مالیِ سازمان‌ها انجام شد؛ بخشی از طریق مشارکت خود عکاسان تأمین شد و مابقی را شخصاً تقبل کردیم.
در اینجا، سپاس ویژه خود را به عکاسانی اعلام می‌کنیم که به ما اعتماد کردند و با ارسال آثارشان، پشتیبان این رویداد بودند. آن‌ها با وجود محدودیت‌های پیش‌آمده—به‌ویژه کاهش تعداد آثار قابل نمایش به دلیل عدم حمایت مالی—با ما همراه شدند و این شرایط را پذیرفتند. همچنین از داوران گرامی که بی‌چشمداشت ما را یاری کردند، از خانواده‌ها و دوستانی که در کم‌بودها و کاستی‌ها پشتیبانمان بودند، و از همه کسانی که در این مسیر کنارمان ایستادند، صمیمانه تشکر می‌کنیم.
این جشنواره ما را با دوستان صمیمی، عکاسان خوش‌ذوق، هنردوستان مشتاق، خانواده‌های حمایتگر و پیشکسوتان دلسوز عکاسی آشنا کرد. در این مسیر، هم هنردوست‌های واقعی و هم هنردوست‌نماها را شناختیم و به ما اثبات شد که می‌توان خارج از چهارچوب‌های خشک، دور از جذابیت‌های مادی و شهرت‌طلبی، حتی با امکانات محدود، گامی هرچند کوچک برای رشد هنر عکاسی در ایران برداشت.
پایان این دفتر، نه پایان راه که آغازی است برای حرکتی نو.
